رسول خدا صلى الله عليه و آله، در چشم هر بينندهاى، بزرگ و موقّر مى نمود. در دلها جا گرفته و عزيز بود.
صورتش مانند ماه شب چهاردهم مى درخشيد، رنگ چهرهاش سفيد مايل به سرخى بود، نه لاغر اندام بود و نه بسيار فربه. صورتش سفيد و نورانى، ديدگانش گشاده و سياه، ابروانش سياه و باريك و پيوسته بود.
سرى بزرگ و متناسب، قامتى متوسط (نه بسيار بلند و نه كوتاه) داشت.
پيشانىاش بلند، بينىاش كشيده و باريك، در سفيدى چشمانش كمى سرخى ديده مىشد، ابروانى پيوسته و گونه هايى برجسته داشت، بندهاى دستش پهن و دو ذراع دستش بلند، مفصل شانه هايش بزرگ بود و شانه هايى پهن داشت، كفهاى دست و پايش ضخيم و محكم بود.
دو پستانش عارى از مو بود؛ گودى كف پايش از حد متعارف بيشتر، مژه هايش بلند، محاسنش پرپشت، داراى موى فراوان، شاربش كوتاه، ولى پرپشت بود.
موهاى سفيد معدودى كه در سر و صورتش پيدا شده بود، به واسطه خضاب، سبزه به نظر مى رسيد. دهانش فراخ ولى متناسب، دندانها از هم جدا و باز و سفيد، موها صاف و غير مجعد، از وسط سينه تا ناف خطى باريك از مو داشت. تمام اعضا و جوارحش معتدل بود، شكمش با سينه مساوى بود، سينهاش پهن، گردنش در زيبايى چون نقره خام بود.
دستها و پاهايش صاف و بدون گره و ساق پاهايش معتدل و كم گوشت بود. چانه اى كوتاه و متناسب، پيشانى اش كمى متمايل به جلو بود. رانهايش خيلى كلفت و ضخيم نبود، لگن خاصرهاش چون مردان شجاع كمى پهن بود،
اعضا و جوارحش قرص و محكم بود. نه خيلى دراز بود و نه زياد كوتاه قد (بلكه قامتى معتدل داشت). موى سرش نه خيلى مجعد بود و نه باز و افتاده.
چهرهاش نه كم گوشت بود و نه پرگوشت، بلكه صورتى معتدل داشت. رنگ مباركش سفيد زننده نبود، استخوانهاى مفصلش درشت و از لحاظ حركتهاى مفصلى كاملًا در اختيارش بود. سوراخهاى بينىاش تنگ نبود، شكم و سينهاش خالى از مو بود، ولى از سينه تا ناف خطى كشيده از مو داشت، چهارشانه بود، بدنش كم مو و از سينه تا ناف خطى باريك از مو داشت. موهاى سفيدى كه علامت پيرى بود، در دو طرف سرش به چشم مىخورد.
كف دستهايش مانند كف دست عطرفروشان معطر بود. كف دستش فراخ، استخوانهاى قلمى دست و پايش بلند بود. هنگام رضا و خوشحالى چهره اش چون آينه درخششى جالب داشت و به آرامى و با وقار قدم برمىداشت. در حال راه رفتن، پيشروى خود را نگاه مى كرد و در انجام كارهاى نيك پيشقدم بود. هنگام راه رفتن مانند كسى كه بر زمين سراشيب راه رود، گام برمى داشت. وقتى تبسم مى كرد، دندانهايش چون دانه هاى تگرگ نمايان می شد و به زودى سفيدى دندانها چون برقى، سريع زير لبها پنهان مىشد.
اندامى زيبا و خويى پسنديده داشت؛ خوش مجلس بود و وقتى با مردم روبه رو مىشد، پيشانىاش چون چراغى روشن آنان را به خود جلب مى كرد، دانه هاى عرق بر چهرهاش چون مرواريد غلتان بود و بوى عرق آن حضرت پاكيزه تر از مشك مى نمود و مهر نبوت ميان دو كتفش نمايان بود.